Yıl 1974. Yer Cağaloğlu Mollafenari Sokak. Dünya Gazetesi’nin eski binası… İkinci katta çalışıyoruz yazı işleri ekibi olarak. Ben 2 yıl olmuş gazetede göreve başlayalı. Bir gün yazı işleri kapısından 20 yaşında genç bir delikanlı girdi. Çalışanlarla ayaküstü merhabalaşıp benim yanımda oturdu. Birkaç gün sonra da bir haber yazdığını söyleyerek, ‘abi bunu hallediver’ dedi.
‘Tabii’ dedim ve o haberi gazeteye girdi. İlk imzası çıkmıştı. Mutluydu. Gözlerinden okunuyordu… Zamanla bu genç delikanlı oradan oraya koşturdu. Savaşın içine buldu kendini ‘Savaş’… İlginç haberler yapıyor, ilginç fotoğraflar gönderiyordu. Zaman süratle akıyordu. Savaş, Sabah Gazetesi’ne geçmiş hem haber yapıyor hem de A Takımı adı altındaki TV programında yasal olmayan bazı çarpıklıkları yayınlayarak olaylara canlı canlı imza atıyordu.
Televizyonun vazgeçilmez programı olmuştu A Takımı… Cana yakın, insancıl ve sıcak tavırlarıyla milyonların sevgisini kazanarak ‘Savaş Abi’ lakabını aldı. Bir ara çalıştığım Akşam gazetesinde de yazılar yazan sevgili Savaş, o günlerde A Takımı’ndaki yoğun çalışma temposu içinde yazılarını bana asistanı ile gönderiyor, arkasından da telefon açarak, ‘Abi yazımı gönderdim, aldın mı’ diye teyit istiyordu.
Savaş Ay, seviyeli, ahlaklı, şeffaf haber yapan beyefendi bir zattı. İşine son derece bağlı, ciddi, sevecen, dost canlısı Savaş, bir gün o menhus hastalığa yakalandı ama hiçbir zaman pes etmedi… Defalarca yendi bu hastalığı… Ama bu yengiler onu fazlasıyla da yormuştu…
Son maçında tek mağlubiyeti alarak bu hastalığa yenildi… Bu mağlubiyetin telafisi yoktu… Ne demişti bir sohbette… ‘Ben yalnızca, 1954 Mart'ının bir sis çocuğuyum... Doyar mıyım ki zafere? Düşler görürüm ayaküstü... Şöyle bir estirdim mi rüzgarımı dağılır düşlerimin sisi...’
Tüm melekler seninle olsun koca Savaş… Rabbim seni nurlarda yatırsın…Gittiğin yerde buluşmak üzere…
