Bu tarz insanlar bana hep uzak olmalı diye düşünürüm. Çünkü seni sürekli kandırdığını sanır. Demez ki, “Bu adam, benim her türlü yanlışımı, her halt yememi biliyor ama yine de beni seviyor, değer veriyor.” Ama her aşkın bir sonu vardır. Bu gerçeği bilmez ya da bilmek istemez. Gün gelir, sabır taşını çatlatır. İstanbul başına yıkılsa bile yaptıklarından ders almaz. Hatalarını görmek, öğrenmek, düzeltmek? O asla!
Sonra ne olur? Mecbur bırakır seni. Onun her yaptığını, bütün sicilini halı gibi ortaya serersin. Gerçekler, herkesin görebileceği şekilde ortada durur. Gelen geçen, her şeyini bilir, üstünden geçer. Ama ona sorarsan hâlâ aynı Şapşik. Hiçbir şey olmamış gibi davranır, ne yaşadıklarını ne de yaşattıklarını umursar.
Bir de asıl mesele var... Nereden geldiği, kimlerle yol aldığı… FETÖ’nün ortamından gelmiş, o günkü abileri, akrabaları… Bunları konuşmaya bile gerek yok şimdilik. Çünkü o hikâye başlı başına bir kara kutu. Ama şu açık: Şapşik, yaptığı hatalarla seni hep bir adım geride zanneder. Zekâsını ve hilelerini o kadar abartır ki, hep üstün olduğunu düşünür. Halbuki gerçek ortadadır.
Ve işte o son gelir. Bütün yaşananlar ortaya serildiğinde bile anlamaz. Çünkü bu karakterin doğası budur: Başkalarının sabrını, sevgisini ve merhametini kendi çıkarları için sömürmek. Ama şunu bilmez: Her masal bir gün biter ve her rol bir gün açığa çıkar. İşte o zaman asıl gerçekle yüzleşmek zorunda kalır. Ama artık geç kalmıştır.
Flashaber
