Günümüz bolluk çağı. Teknoloji ileri derecede. Hemen herkeste her imkan var? Ama ruhlarımız mutsuz. Bunca imkana rağmen insanlar bizden önceki nesillere göre neden mutsuz? Gençliğimizin geçtiği yıllarda, evlerde siyah- beyaz televizyonun olduğu dönemde, büyükler şimdilerde olduğu gibi dedikodu yapmak yerine, mahalledeki sorunlarla ilgilenir, ihtiyacı ya da problemi olan komşulara nasıl yardım edileceği konuşulurdu.
Şimdiki gibi plazmalar, DVD'ler, VCD'ler, CD'ler, akıllı telefonlar yoktu. Ama insanlar daha mutlu idi. İçtikleri bir bardak çayla çok mutluydu.. Ne kadar uzak geliyor değil mi şimdilerde yaşadığımız hayatı göz önüne alınca. 300 kanallı televizyonların karşısında tek kelime konuşmadan elimizde uzaktan kumanda, seyrediyoruz yalnızlığımızı. İnsanlar o kadar çok değişti ki?.
Komşuluk ilişkileri deseniz hemen hiç yok. Oturduğunuz apartmanda gördüğünüz bir kişiye, ‘günaydın' veya ‘iyi akşamlar' diyorsunuz, öküzün trene baktığı gibi size bakıyor. Utanıyorsunuz! söylediğinizden. Refah var ancak bir amaç yok. Kişisel haklarımız var, ama değerliliğimiz yok, özgürlüklerimiz var, ancak bağlılıklarımız yok. Maddeye verdiğimiz değerler, ruhlarımızı bencilleştiriyor, ne kadar çok şeye sahip olursak o kadar mutlu olacağımızı düşünüyoruz.
Devamlı bir yarın korkusu var. Çok çalışıyoruz ama karşılığını alamıyoruz. Servet, makam uğruna birçok değerimizi feda ediyoruz. Ne olduk değil de, ne olacağız derdindeyiz. Devamlı bir gelecek kaygısı beynimizi tırmalıyor… Mutluluğu maddede arıyoruz. İlişkiler tamamen çıkara dayanıyor…
Sonuçta; madde ile ilgili her şey var, ancak mutluluk yok, boş bir tual gibi renksiz bir yaşam. Saygı, samimiyet ve de en önemlisi sevgi ve paylaşım kalmadı. Güvensizlik her yerde karşınıza çıkıyor. Bu da tüm ilişkileri zedeliyor. Unutmayalım ki beraber geçirilen zaman değil, kaliteli geçen zaman önemlidir.
